Στον οδοντίατρο...

Σε πρόσφατη [σσ. Μαζί με τη γέννηση του Χριστού...] επίσκεψή μου στον οδοντίατρο [σσ. Δε φοβάμαι τον τροχό. Απλά δεν εμπιστεύομαι άτομα που βάζουν τα χέρια τους στο στόμα τους.] θυμήθηκα κάτι που είχα δει παλαιότερα και μου ξανα-θύμησε κάποιος:

Περιττό να σας πω ότι το ραντεβού επαναπρογραμματίστηκε... Περαστικά σε όλους!

Απογαλακτίστηκες;

Φαντάσου σκηνικό:

Ετοιμάζεσαι να βγεις. Έχεις πλυθεί, ντυθεί, σενιαριστεί και είσαι 2,78mm από την πόρτα, όταν ακούγεται η μητέρα σου από τη κουζίνα: "Τι ώρα θα γυρίσεις;"!! Κάτι δεν σου πάει καλά και αναρωτιέσαι τι είναι αυτό. Το γεγονός ότι είσαι 24άρων, είναι Σαββάτο βράδυ και έχεις περάσει 6 χρόνια φοιτητής μόνος σου σε άλλη πόλη ίσως;

Ή ακόμα καλύτερα. Είσαι έξω και σε παίρνει ο πατέρας σου τηλέφωνο για να σου "θυμήσει" ότι δεν πρέπει να ξενυχτάς, και "τι πράγματα είναι αυτά" και τα λοιπά, και τα λοιπά, και τα λοιπά. Και προσπαθείς να καταλάβεις ποιό επισόδειο έχουν χάσει οι δικοί σου. Το ότι είσαι παντρεμένος; Το ότι έχεις δικά σου παιδιά; Το ότι έχετε βγει με τη γυναίκα σου και, γαμώ το φελέκι μου, θα το κάψετε αν γουστάρετε το μαγαζί;

Αμ το άλλο; Ετοιμάζεσαι να κάνεις οικογένεια. Είσαι πανικοβλημένος ούτως ή άλλως και σε παίρνει τηλέφωνο η "μαμά" για να σε κράξει που έχεις: πολλά έξοδα, γραμμάτια, ακριβό ενοίκιο, ακριβό αμάξι/δάνειο, και που πήγες να πάρεις (μετά από 3.5 χρόνια) καινούργιο κινητό. Τι να της πεις; "Δεν με ... και εσείς με τους παροξυσμούς σας";

Ας το παραδεχτούμε. Σε αυτή τη χώρα [σσ. Βλέπε "(γ)Ελλάδα".] η συντριπτική πλειοψηφία βρίσκεται στα σπάργανα. Δεν έχει καταφέρει να μεγαλώσει. Όχι μόνο λόγο συμπεριφοράς, αλλά και κοινωνίας. Μεγαλώνουμε στον 21ο αιώνα με τις απόψεις ακόμα του 19ου άντε 20ου. Αυτό που θα πει η μαμά και ο μπαμπάς είναι αρχή και νόμος. Μας νοιάζει ακόμα το "τι θα πει ο κόσμος", "πώς ντύνεσαι έτσι", "ακόμα να κάνεις οικογένεια", "ντύνεσαι ζεστά"... Και φυσικά, το ολ-τάιμ-κλάσσικ:

Γονείς - Είμαστε εδώ για ό,τι χρειαστείς.

Εσύ - Σας ευχαριστώ. Τώρα που το λέτε έχω ένα μικρό προβληματάκι. Έχω μείνει πίσω μία δό...

Γονείς - ΤΙ;;; Δε ντρέπεσαι; Νομίζεις ότι θα είμαστε εδώ για πάντα; Έχουμε κι εμείς έξοδα και δάνεια. Είσαι ανεύθυνος...

Τι να απαντήσεις μετά;

Ελπίζω μόνο όταν γίνω πατέρας να τα θυμάμαι αυτά...

INTERLUDE: The Road Not Taken

Two roads diverged in a yellow wood,

And sorry I could not travel both

And be one traveler, long I stood

And looked down one as far as I could

To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,

And having perhaps the better claim,

Because it was grassy and wanted wear;

Though as for that the passing there

Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay

In leaves no step had trodden black.

Oh, I kept the first for another day!

Yet knowing how way leads on to way,

I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh

Somewhere ages and ages hence:

Two roads diverged in a wood, and I-

I took the one less traveled by,

And that has made all the difference.