Καταναγκαστική εργασία[;]

Ξαναδιάβαζα σήμερα (λόγω υπερβολικού φόρτου εργασίας) τα επεισόδια του Ζαχαρία. Ενημερωτικά. Αστεία. Υπερβολικά. Δυστυχώς, κατά 99.99% αληθινά. Όποιος έχει δουλέψει τα έχει δει. Όποιος έχει δουλέψει στον ευρύτερο τομέα της πληροφορικής τα έχει φάει με το κουτάλι.

Και να πεις ότι έχεις πιθανότητες να βελτιωθεί η κατάσταση. Στο άμεσο μέλλον (χρονικά ίσο με την ημιζωή του Γαλαξία) δεν υπάρχει περίπτωση, μιας και θα πρέπει να ψοφήσουν όλες οι υπάρχουσες γενεές manager μαζί με όλους τους εκκολαπτόμενους.

Βέβαια, υπάρχει και η άλλη λύση. "Ο έχων τη γνώση, έχει δίκιο". Έχεις προσλάβει έναν Υπεύθυνο Διαχείρισης Συστημάτων (Systems Admin...) και τον βλέπεις να έχει θρονιαστεί στη καρέκλα, πόδια στο γραφείο, να διαβάζει στο χαλαρό PC-Games (γιατί ο ανιψιός μας έχει ξεσκίσει στο Warcraft παρακαλώ) και στην οθόνη να τρέχουν τα news του NewOrder. Γιατί συφιλιάζεσαι; Το παιδί κάθεται. Χαλαρώνει. Γιατί; Γιατί όλα δουλεύουν όπως πρέπει! Κάθεται γιατί έχει τον απόλυτο έλεγχο εκείνη τη στιγμή. Σημαίνει ότι εσύ που συφιλιάζεσαι ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ λεφτά! Αν τον δεις χλωμό, πανικόβλητο, να τρέχει από το ένα μηχάνημα στο άλλο... πούλα την εταιρία όσο-όσο. Κάτι έχει πάει πολύ στραβά. Προσευχήσου να μην είναι όσο σοβαρό σκέφτεσαι ότι μπορεί να είναι. Και προς Θεού: Να τον παρενοχλείς συνεχώς γιατί μόνο έτσι θα λύσει γρήγορα το πρόβλημα!

Από την άλλη, είναι δύσκολο για έναν manager να μη μπλέκεται στα πόδια τον υφισταμένων του για τους παρακάτω λόγους (σε όποια σειρά θέλετε):

• Θέλει να έχει συνεχώς τον έλεγχο. Για όλα.
• Δε μπορεί να βλέπει έναν υπάλληλο να κάθεται (ενώ η δουλειά έχει γίνει ή την περιμένεις να τελειώσει). Μόνο οι managers κάθονται (και ποτέ μπροστά στο αφεντικό).
• Για να βλέπει το αφεντικό ότι κάνει δουλεία.
• Γιατί ο υπάλληλος πρέπει να είναι ευγνώμων που τον έχουμε στην διεθνούς φήμης εταιρία μας "Τρεις κι ο Κούκος ΕΠΕ" και θα πρέπει να λιώνει στη δουλειά. Παίρνει και €800 μικτά μετά από 4 χρόνια!

Βέβαια, να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο λόγος για τον οποίο συνεχώς έχουμε τον manager να μας τα πρήζει είμαστε εμείς. Εμείς τον αφήνουμε να μας την λέει οποτεδήποτε καυλώσει. Εμείς τον αφήνουμε να μας διακόπτει από τη δουλειά μας (λέμε τώρα) ή το διάλειμμά μας (φαινόμενο "φωτοβολίδα" που σημαίνει άσκοπη, ηλίθια και ευτυχώς πολύ σπάνια μορφή επιφοίτησης). Εμείς δεχόμαστε να κάνουμε όλα τα pop-up requests που κατεβάζει ο εκάστοτε "παντοδύναμος" manager.

Θα ήταν λογικό να μπορούσαμε να στείλουμε από εκεί που ήρθε τον καθένα δυνάστη (όπως κάνουμε συνήθως στους οδηγούς random-μαλακίας / πώς-οδηγάει-έτσι-ο-καραγκιόζης / ξάπλα-το-πήρες-το-ρημάδι που τυγχάνουν να έρθουν εντός χιλιομέτρου από το αμάξι μας. Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Εδώ σφίγγουν τα λουριά. Φοβόμαστε! Τι φοβόμαστε; Την απόλυση! "Δεν το κάνεις; Απολύεσαι!" "Εμ, δε δουλεύεις στο Δημόσιο να μη σε νοιάζει!"

Ωραία λοιπόν. Φοβόμαστε. Τι φοβόμαστε όμως ακριβώς; Θα μας απολύσει ο εκάστοτε από πάνω την ώρα που βγάζουμε όλη τη δουλειά, του κρατάμε το μαγαζί και θα πρέπει να μας δώσει και αποζημίωση (τη λέξη αυτή να τη λέτε σιγά γιατί μας έχει γνωστοποιηθεί ότι προκαλεί αναγούλα και τάσεις εγκεφαλικού/καρδιακού/λιποθυμίας σε ανωτέρους); Απόλυσε μας λοιπόν ρε παλουκάρι αν σε συμφέρει! Εσένα θα φοβηθώ; Δηλαδή τι νομίζεις; Δε θα βρω δουλειά; Τόσο ανίδεος είσαι; Πιστεύεις ότι μόνο στην εταιρία σου θα βγάλω τα προς το ζην; Γελάστηκες!

Δουλειές υπάρχουν. Αρκεί να τις ψάξουμε. Αρκεί να βάλουμε κάποιους στόχους για τη ζωή μας. Αρκεί να είμαστε έτοιμοι να κατεβάσουμε και την μύτη και να κάνουμε και μία δουλειά του ποδαριού για να μη πεινάσουμε. Αλλά η δουλειά του ποδαριού πρέπει να είναι προσωρινή. Επιβάλλεται! Αμέσως θα πρέπει να βρούμε μία καλύτερη. Μία κοντά στους στόχους μας.

Ίσως αν αρκετοί από εμάς αρχίσουν και δείχνουν σημάδια ύπαρξης στα αφεντικά τους, αν τους δώσουμε να καταλάβουν ότι αν θέλουν περισσότερα πρέπει να δώσουν και κίνητρο, ίσως τότες να αρχίζουν να μας (τα) πρήζουν λιγότερο.

Με συγχωρείτε τώρα γιατί το καλό μου αφεντικούλη μου ζήτησε να δουλέψω χωρίς υπερωρίες το σαββατοκύριακο. "Yes, master!"...

Προαγωγή!

Εχθές πήρα προαγωγή στη δουλειά. Όλοι "Συγχαρητήρια!", "Και εις ανώτερα!", και τέτοια. Όλοι συνεχίζουν "Πώς σου φαίνεται;", "Τι θα κάνεις τώρα;" και το κλασσικό "Τι άλλαξε;".

Δηλαδή τι να άλλαξε; Οι υποχρεώσεις; Τα πρόσωπα που βλέπω στη δουλειά; Οι μαλακίες που θα ακούσω τι μέρα (οι οποίες και αυξάνονται λογαριθμικά όσο προχωράει η βδομάδα); Τίποτα δεν άλλαξε! Περισσότερα λεφτά στη τσέπη στο τέλος του μήνα που αυτομάτως σημαίνουν και περισσότερα έξοδα κατά τη διάρκεια του μήνα। Λες και θα μου έχει μείνει φράγκο μετά τις 20... Οι ώρες; Μία από τα ίδια για να μη πω και χειρότερα। Δούλευα 8-ωρο; Θα δουλεύω 10-ωρο. Δούλευα ήδη 10-ωρο; Για κάτσε τώρα 12-13 ώρες. "ΕΣΑΜ, παιδί μου, πήρες προαγωγή τώρα. Σε πληρώνουμε καλά τώρα! Πρέπει να μας αποδείξεις τι αξίζεις."!

Γιατί ρε; Από το 98' που δουλεύω τι κάνω; Γιατί με προσέλαβες με τόσα; Κάτι δεν είδες; Κάτι δε κατάλαβες από το βιογραφικό μου; Από τις 2, 3, 10 συνεντεύξεις που πέρασα; Από τη δουλειά μου και τις αντιδράσεις μου καθημερινά; Τι άλλο θέλεις; Νομίζεις ότι δουλεύω για τη ψυχή της μάνας μου (sorry μαμά... η έκφραση...); Όσο πληρώνεις θα δουλεύω. Αν με πρήξεις πολύ ή αν δε πληρώνεις όσο νομίζω εγώ τότε θα χωρίσουν οι δρόμοι μας. Είναι τόσο απλό!

Είναι άραγε; Δεν έχω γνωρίσει κάποιον που να μη παραπονιέται για το μισθό του και για τα αφεντικά του. Είμαι και εγώ σε αυτή τη κατηγορία. Έχω γνωρίσει όμως άτομα που παίρνουν το καπελάκι τους και φεύγουν. Μάγκες. Οι τελευταίοι της εποχής μας. "Αφεντικό, αν νομίζεις ότι κρεμόμαστε από τα αρχίδια σου, κόψ' τα να πέσουμε!" Αυτό είναι. Δουλεύω για να ζήσω. Δε ζω για να δουλεύω. Με έχεις και σε έχω ανάγκη. Αν πιέσεις θα νιώσεις και εσύ πίεση.

Αλλά που αυτά. Όχι ότι ποτέ ο προλετάριος είχε αυτή τη πολυτέλεια. Υποτακτικός πάντα. Μόνο τα μέσα άλλαξαν. Σε άλλη εποχή θα όργωνε σε χωράφι άλλου και θα έπαιρνε ένα ποταπό μερίδιο. Ένα μερίδιο πείνας; Για πείτε μου. Τώρα εσείς τι παίρνετε σε σχέση με αυτά που κερδίζει ο εργοδότης σας; Είναι μερίδιο πείνας τουλάχιστον; Ένας consultant της Oracle Γκρίς παίρνει την ώρα €20 μικτά. Την ίδια στιγμή η εταιρία του τον χρεώνει €150! Όποιος έχει απολυτήριο Δημοτικού να κάνει την αφαίρεση και να έρθει να μου πει ότι δε μιλάμε για στιγνή εκμετάλευση με το νόμο και τη συγκατάθεσή μας.

Αυτά που λέτε. Προήχθη! Ζήτω μου! Να ζήσω να το θυμάμαι. Λέτε κάποια στιγμή να το συνειδητοποιήσουμε γενικότερα και να γίνει επανάσταση; Στατιστικώς είναι απίθανο... 10,000 χρόνια ο Homo Sapiens Sapiens (εσείς, εγώ και οι προγόνοι μας δηλαδή) ζει με κάποιον πάνω από το κεφάλι του. Τώρα θα αλλάξουμε;

Ίσως όμως να μπορέσει ο καθένας να κάνει τη δική του μικρή επανάσταση για ένα δικό του καλύτερο αύριο. Ίσως να καταφέρει να πάρει €100 παραπάνω στα καθαρά του. Να μπορέσει να διεκδικήσει και να αποκτήσει μία ριμάδα ομαδική ασφάλιση (για να μη μπούμε καν στο θέμα τον δημοσίων ταμείων κοινωνικής ασφάλισης). Να καταφέρει επιτέλους να πάει σπίτι του στη προβλεπόμενη ώρα, να δει τη γυναικά, σύντροφο, οικογένεια, κατοικίδιό του. Και μάλιστα χωρίς να χτυπήσει το ριμάδι το κινητό/σταθερό γιατί "κάτι χάλασε στην εφαρμογή και η κα. Κατίνα Δεκλείνωποτέτοτηλέφωνο δε μπορεί να δει το εικονίδιο πάνω αριστερά και είναι κατεπείγον να φτιαχτεί τώρα..."!

Ζητάω πολλά. Το γνωρίζω. Ο δικός μου τρόπος αντιμετώπισης; Κυνισμός, αγγλικό χιούμορ και το εκάστοτε ξέστρατο καντήλι. Στόχος; Ο manager μου. Το αφεντικό μου. Ο καραγκιόζης πωλητής που θα είχε καλύτερη ανταπόκριση (και πιθανότητες κατανόησης της τρανταχτής έλλειψης εγκεφάλου που τον χαρακτηρίζει) αν προσπαθούσε να πουλήσει άμμο σε Βεδουίνο. Τολμηρό; Ίσως. Μη-επικοινωνιακό; Πιθανότατα. Αποτελεσματικό; Απόλυτα! Καταφέρνω να κάνω τη δουλειά μου. Η "εφαρμογή" ΤαΚανωΟλαΚαιΣυμφέρω δουλεύει. Και πάνω από όλα; Δεν απολύομαι!

Προαγωγή λοιπόν κύριοι. Γιατί το αφεντικό δεν θέλει τον Γερμανό του, αλλά τον τρελό του.

Διοίκηση - Ταπεινός Αναλυτής: 0-1


Σημείωση συντάκτη: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις της πραγματικότητας μπορεί να είναι συμπτωματική ή ηθελημένη. Και στις δύο περιπτώσεις το κρίμα στο λαιμό σας. Εμάς ποσώς μας ενδιαφέρει.

Σημείωση συντάκτη 2: Τα ορθογραφικά λάθη είναι από προβλήματα οράσεως που έχετε και όχι επειδή στο σχολείο ασχολούμασταν περισσότερο με το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο και αν η μικρή Μαρία μας κοιτάει ή όχι.