Καταναγκαστική εργασία[;]

Ξαναδιάβαζα σήμερα (λόγω υπερβολικού φόρτου εργασίας) τα επεισόδια του Ζαχαρία. Ενημερωτικά. Αστεία. Υπερβολικά. Δυστυχώς, κατά 99.99% αληθινά. Όποιος έχει δουλέψει τα έχει δει. Όποιος έχει δουλέψει στον ευρύτερο τομέα της πληροφορικής τα έχει φάει με το κουτάλι.

Και να πεις ότι έχεις πιθανότητες να βελτιωθεί η κατάσταση. Στο άμεσο μέλλον (χρονικά ίσο με την ημιζωή του Γαλαξία) δεν υπάρχει περίπτωση, μιας και θα πρέπει να ψοφήσουν όλες οι υπάρχουσες γενεές manager μαζί με όλους τους εκκολαπτόμενους.

Βέβαια, υπάρχει και η άλλη λύση. "Ο έχων τη γνώση, έχει δίκιο". Έχεις προσλάβει έναν Υπεύθυνο Διαχείρισης Συστημάτων (Systems Admin...) και τον βλέπεις να έχει θρονιαστεί στη καρέκλα, πόδια στο γραφείο, να διαβάζει στο χαλαρό PC-Games (γιατί ο ανιψιός μας έχει ξεσκίσει στο Warcraft παρακαλώ) και στην οθόνη να τρέχουν τα news του NewOrder. Γιατί συφιλιάζεσαι; Το παιδί κάθεται. Χαλαρώνει. Γιατί; Γιατί όλα δουλεύουν όπως πρέπει! Κάθεται γιατί έχει τον απόλυτο έλεγχο εκείνη τη στιγμή. Σημαίνει ότι εσύ που συφιλιάζεσαι ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ λεφτά! Αν τον δεις χλωμό, πανικόβλητο, να τρέχει από το ένα μηχάνημα στο άλλο... πούλα την εταιρία όσο-όσο. Κάτι έχει πάει πολύ στραβά. Προσευχήσου να μην είναι όσο σοβαρό σκέφτεσαι ότι μπορεί να είναι. Και προς Θεού: Να τον παρενοχλείς συνεχώς γιατί μόνο έτσι θα λύσει γρήγορα το πρόβλημα!

Από την άλλη, είναι δύσκολο για έναν manager να μη μπλέκεται στα πόδια τον υφισταμένων του για τους παρακάτω λόγους (σε όποια σειρά θέλετε):

• Θέλει να έχει συνεχώς τον έλεγχο. Για όλα.
• Δε μπορεί να βλέπει έναν υπάλληλο να κάθεται (ενώ η δουλειά έχει γίνει ή την περιμένεις να τελειώσει). Μόνο οι managers κάθονται (και ποτέ μπροστά στο αφεντικό).
• Για να βλέπει το αφεντικό ότι κάνει δουλεία.
• Γιατί ο υπάλληλος πρέπει να είναι ευγνώμων που τον έχουμε στην διεθνούς φήμης εταιρία μας "Τρεις κι ο Κούκος ΕΠΕ" και θα πρέπει να λιώνει στη δουλειά. Παίρνει και €800 μικτά μετά από 4 χρόνια!

Βέβαια, να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο λόγος για τον οποίο συνεχώς έχουμε τον manager να μας τα πρήζει είμαστε εμείς. Εμείς τον αφήνουμε να μας την λέει οποτεδήποτε καυλώσει. Εμείς τον αφήνουμε να μας διακόπτει από τη δουλειά μας (λέμε τώρα) ή το διάλειμμά μας (φαινόμενο "φωτοβολίδα" που σημαίνει άσκοπη, ηλίθια και ευτυχώς πολύ σπάνια μορφή επιφοίτησης). Εμείς δεχόμαστε να κάνουμε όλα τα pop-up requests που κατεβάζει ο εκάστοτε "παντοδύναμος" manager.

Θα ήταν λογικό να μπορούσαμε να στείλουμε από εκεί που ήρθε τον καθένα δυνάστη (όπως κάνουμε συνήθως στους οδηγούς random-μαλακίας / πώς-οδηγάει-έτσι-ο-καραγκιόζης / ξάπλα-το-πήρες-το-ρημάδι που τυγχάνουν να έρθουν εντός χιλιομέτρου από το αμάξι μας. Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Εδώ σφίγγουν τα λουριά. Φοβόμαστε! Τι φοβόμαστε; Την απόλυση! "Δεν το κάνεις; Απολύεσαι!" "Εμ, δε δουλεύεις στο Δημόσιο να μη σε νοιάζει!"

Ωραία λοιπόν. Φοβόμαστε. Τι φοβόμαστε όμως ακριβώς; Θα μας απολύσει ο εκάστοτε από πάνω την ώρα που βγάζουμε όλη τη δουλειά, του κρατάμε το μαγαζί και θα πρέπει να μας δώσει και αποζημίωση (τη λέξη αυτή να τη λέτε σιγά γιατί μας έχει γνωστοποιηθεί ότι προκαλεί αναγούλα και τάσεις εγκεφαλικού/καρδιακού/λιποθυμίας σε ανωτέρους); Απόλυσε μας λοιπόν ρε παλουκάρι αν σε συμφέρει! Εσένα θα φοβηθώ; Δηλαδή τι νομίζεις; Δε θα βρω δουλειά; Τόσο ανίδεος είσαι; Πιστεύεις ότι μόνο στην εταιρία σου θα βγάλω τα προς το ζην; Γελάστηκες!

Δουλειές υπάρχουν. Αρκεί να τις ψάξουμε. Αρκεί να βάλουμε κάποιους στόχους για τη ζωή μας. Αρκεί να είμαστε έτοιμοι να κατεβάσουμε και την μύτη και να κάνουμε και μία δουλειά του ποδαριού για να μη πεινάσουμε. Αλλά η δουλειά του ποδαριού πρέπει να είναι προσωρινή. Επιβάλλεται! Αμέσως θα πρέπει να βρούμε μία καλύτερη. Μία κοντά στους στόχους μας.

Ίσως αν αρκετοί από εμάς αρχίσουν και δείχνουν σημάδια ύπαρξης στα αφεντικά τους, αν τους δώσουμε να καταλάβουν ότι αν θέλουν περισσότερα πρέπει να δώσουν και κίνητρο, ίσως τότες να αρχίζουν να μας (τα) πρήζουν λιγότερο.

Με συγχωρείτε τώρα γιατί το καλό μου αφεντικούλη μου ζήτησε να δουλέψω χωρίς υπερωρίες το σαββατοκύριακο. "Yes, master!"...