Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Το Σούπερ-Ίγκο (ΣΙ) και ο Κώδικας

Τι σχέση έχουν αυτά τα δύο; Βιαστικέ... Περίμενε να σου εξηγήσω και με ρωτάς μετά!

Το ΣΙ, για όσους δεν γνωρίζουν [σσ. Και εγώ τώρα το διάβασα: Id, ego and super-ego.] είναι το κομμάτι του ψυχισμού μας που μας ωθεί να φερόμαστε με τον κοινωνικώς αποδεκτό τρόπο, να ακολουθούμε τους κανόνες σωστού και λάθους και γενικά να μην το παίζουμε επαναστάτες. Όλα ωραία και καλά με μία ποταπή λεπτομέρεια. Αν το εκάστοτε κοινωνικό σύνολο είναι σκατά; Αν το σωστό και το λάθος είναι άνω κάτω;

Τότε κυρίες και κύριοι [σσ. Λέμε τώρα...] τον μπούλο!

Και ερχόμαστε στον Κώδικα. Ο Κώδικας είναι ιερό πράγμα. Ο Κώδικας του ΣΙ όμως είναι θεϊκός. Δεν αλλάζει με τίποτα. Θα προτιμηθεί να φύγουν 200 προγραμματιστές παρά να αλλάξει. Γιατί έχει γίνει θεσμός. Μπορεί να είναι όλα τα λάθη του κόσμου μαζεμένα σε ένα σημείο, αλλά είναι ο Κώδικας και δεν αλλάζει. Κάτι σαν τις Δέκα Εντολές ένα πράγμα. Βέρσιον 2 όμως...

Δυστυχώς το ΣΙ του (ανίδεου) προγραμματιστή είναι μεγαλύτερο από το ηλιακό μας σύστημα. Και όταν τροφοδοτείται από την κοινωνία [σσ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση φυσικά και εννοούμε τους συναδέλφους του. Για μία φορά δεν θα ρίξουμε το φταίξιμο στη κυβέρνηση. Οριακά όμως...] τότε φθάνουμε σε μαλάκυνση απείρου κάλλους, διότι θέλει να αρέσει. Και για να το κάνει αυτό συνεχίζει τις μαλακίες του προηγούμενου (για να μην πουν κάτι οι παρατρεχάμενοι). Και καταλήγουμε φυσικά σε μία κατάσταση που ο κώδικας δεν μετριέται σε γραμμές, λειτουργίες, ή, έστω, κλάσεις, αλλά σε κιλά.

Προσφάτως μάλιστα έμαθα και την ορολογία "κουτάλα". Είναι όταν βάζεις μία ρήτρα και όποιον πάρει ο χάρος. Αντί να την συγκεκριμενοποιήσεις και να κάνεις τη δουλειά σου, την κάνεις όσα-αρπάξει-ο-κώλος-μας και μετά τρέχεις.

Προγραμματιστής 1 - Γιατί χάσαμε τόσα ονόματα από τη βάση;
Προγραμματιστής 2 - Άλλαξες κάτι;
Π1 - Καθόλου!! Εγώ μόνο εκεί [σσ. Βλέπε "υπερπέραν"...] έκανα μία αλλαγή. Ένα update κάνω σε όποιο λογαριασμό έχει για πρώτο όνομα "Γιώργος". Δε νομίζω να επιρρεάζει τίποτε άλλο...
Είναι εύλογη λοιπόν η ερώτηση: "Τον βαράς μέχρι να συνέλθει;".


Πιστεύω στον διάλογο... όταν η ωμή βία δεν καταλήγει πουθενά.