Τριάκοντα και σήμερα...

Τριάντα! Ναι, πάτησα τα 30. Βάλαμε το ρημάδι το τρία μπροστά και ξανοιγόμαστε ακάθεκτοι προς το άγνωστο.

Απολογισμός της προηγούμενης δεκαετίας εν συντομία: Άφησα τη σχολή. Γράφτηκα σε νέα σχολή. Τα έφτιαξα. Χώρισα. Έπιασα δουλειά. (Τα έφτιαξα. Χώρισα) * n1. Άφησα τη δουλειά. Τελείωσα τη σχολή. Τα έφτιαξα. Πήγα Βέλγιο. Έπιασα δουλειά. Άφησα δουλειά. Γύρισα Ελλάδα. Αρραβωνιάστηκα. Πήγα φαντάρος. Έφτιαξα σπίτι. Απολύθηκα. Έπιασα δουλειά. Είδα Formula 1. Χώρισα. Άφησα τη δουλειά. Τα έφτιαξα. Χώρισα. Έπιασα δουλειά. (Τα έφτιαξα. Χώρισα) * n2. Ξεκίνησα το blog. Τα έφτιαξα. Αυτά τα σημαντικά μέσες άκρες.

Η ζωή 10 χρόνων σε 10 δευτερόλεπτα. Υπήρχαν καλές στιγμές, αλλά και άσχημες. Μεγάλες χαρές και μεγάλες λύπες. Γνώρισα τον έρωτα, τη πίκρα, την ηδονή και τη κατάθλιψη. Στο ενδιάμεσο γνώρισα και ένα δύο άτομα που από ό,τι φαίνεται θα γεράσουμε μαζί. Φιλίες που θα κρατήσουν μέχρι να ξεκινήσουμε το επόμενο μεγάλο ταξίδι. Φιλίες που θα περάσουν (θα φροντίσω για αυτό...) τα πάνδεινα.

Τα χρόνια πολλά ήρθαν από πολλές μεριές. Κλασσικά από άτομα που δεν το περίμενα (να θυμούνται ότι υπάρχω), αλλά και η τρανταχτή σιωπή από άτομα στα οποία (κάποτε) είχα μία θέση στη καρδιά τους. Τελικά αποδεικνύεται ότι έχω ακόμα θέση, αλλά σε άλλα σημεία του σώματος και μη. Τι να κάνεις. Αυτά έχει η ζωή.

Τριάντα λοιπόν. Δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Μία μέρα σαν όλες τις άλλες. Φυσικά όλοι γύρω σου σε βλέπουν πια διαφορετικό. Άκουσα και μερικά «Χρόνια Πολλά παππού…» και κατέβασα σιωπηλά καντήλια. Από την άλλη δεν έχω λόγο γιατί όπως λέει και ο λαός: εκεί που είσαι ήμουν και εδώ που είμαι θα ‘ρθεις. Οπότε, προς όλους τους καλοθελητές: Σας περιμένω!

Εγώ πάντως ακόμα με βλέπω σα να είμαι στα 22-23. Τα μυαλά στα κάγκελα και τις καταστάσεις στις πυραμίδες. Μερικές φορές με πιάνει μελαγχολία βέβαια και έχω αρχίσει να νιώθω ότι ο χρόνος αρχίζει και τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και περνάει από πάνω μου χωρίς καν να το καταλάβω. Οι μέρες γεμίζουν από τη δουλειά. Οι νύχτες από τις παρέες, ταινίες και την εκάστοτε αιθέρια ύπαρξη. Κάπου στο ενδιάμεσο κοιμάμαι, τρώω και πηγαίνω από ‘δω και από ‘κει (βολοδέρνω…).

Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Το μόνο που αλλάζει είναι η προοπτική. Το πως σε βλέπεις εσύ και οι γύρω σου. Προσωπικά με βλέπω όπως και πριν από μία μέρα. Για τους άλλους; Γέρασα (ίσως)! Ωρίμασα (μπορεί)! Σοβάρεψα (σίγουρα όχι)!

Όπως είπε και ένας καλός φίλος: άλλος ένας χρόνος καλής λειτουργίας τελείωσε! Το μόνο που λυπάμαι είναι ότι κάπου εδώ τελειώνει και η εγγύηση… Και στα δικά σας, όποια και αν είναι αυτά!

Αυγουστιάτικες διακοπές[;]

Επιτέλους διακοπές! Ή έτσι νόμιζα...

Κλασσικό φαινόμενο. Ζητάς δύο βδομάδες διακοπές (4 μήνες νωρίτερα). Σου εγκρίνονται. Ένα μήνα πριν σου ακυρώνουν τη μία λόγω "αυξημένων αναγκών". Και λες "δε πειράζει... μία βδομάδα θα την κάνω ό,τι και να γίνει...". Αμ δε! Φουκαρά! Υπολογίζεις χωρίς τον manager σου!

Ημέρα: Παρασκευή
Ώρα αναχώρησης: 13:30 (άντε 14:00 μέχρι να χαιρετίσουμε)
12:30:00: "Super έκτακτο" email manager προς analysts (ναι... εσένα εννοούμε...): Πρέπει να γίνει [σσ: να κάνεις εσύ δηλαδή] αυτό [σσ: βάζουμε οτιδήποτε από click-το-εικονίδιοο έως repaint-Taj-Mahal-red] στις 20:00 σήμερα (Παρασκευή) και ξανά στις 20:00 (Κυριακή)!
12:30:01: Χαλαρό reply: Θα λείπω σε άδεια...
12:30:02: Έξαλλο reply στο reply: Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγεις γιατί είσαι ο υπεύθυνος ( είμαστε όλοι άχρηστοι) και πρώτα από όλα το project και...

Η συνέχεια είναι το κλείσιμο του υπολογιστή, χαιρετίσματα στα πεταχτά και γείωση κάθε τηλεφωνικής κλήσης από συγκεκριμένο νούμερο. Υπάρχει και το κλασσικό μήνυμα/απειλή από τον "θιγμένο" ανώτερο ότι θα ενημερωθεί το τμήμα προσωπικού το οποίο και καταγράφεις με μελάνι διαρκείας σε οποιαδήποτε ελεύθερη επιφάνεια βρεθεί ανάμεσα στον αφαλό, δεξί και αριστερό μπούτι.

Φεύγεις λοιπόν ήρεμα από τη δουλειά, μαζεύεις τα πραγματάκια σου, κατευθύνεσαι προς το λιμάνι και παίρνεις το καράβι. Το σαββατοκύριακο φυσικά περνάει δίπλα στη πισίνα με Black Mojito και χαλαρωτική μουσική (Enya, Enigma, Sacred Spirit και In The Woods) και τίποτα δε φαίνεται να διαταράσσει το ειδύλλιο με τη καλλονή στη διπλανή ξαπλώστρα [σσ: 19χρονη ελληνίδα που γουστάρει τον κολλητό σας και εσάς σας γράφει γενικότερα].

Δευτέρα πρωί λοιπόν μετά από κλείσιμο γνωστού μαγαζιού σε γνωστό νησί. Μεταξύ τρίτου και τέταρτου ονείρου και με ένα μικρό διάλειμμα για τα ροζ ελεφαντάκια να κάνουν το νούμερό τους γύρω από το κεφάλι σας, χτυπάει το τηλέφωνο που έχετε ξεχάσει ανοιχτό [σσ: μικρότερο λάθος έκανε ο Ξέρξης με τη ναυμαχία της Σαλαμίνας]. Αμυδρά βλέπετε την ώρα: 07:43:28 πμ!!! Ο εγκέφαλος μπαίνει σε after burn με την άμεση αναγνώριση του κινητού: 694MANAGER και δίνει αστραπιαία εντολή στο δάχτυλο να πατήσει το πλήκτρο "άντε-και-$!%^#@!". Το ροχαλητό επανέρχεται στους φυσιολογικούς του ρυθμούς σε dt και συνεχίζεις με το τέταρτο όνειρο αν μπορείς. Ξαναξεχνάς το κινητό ανοιχτό;

Και σας ρωτώ: γιατί δε μπορούμε να πάμε διακοπές χωρίς να μας πρήζουν; Μήπως έχουμε δώσει πολλά δικαιώματα; Όπως και να έχει το πράγμα η κατάσταση είναι ψιλοαπαράδεκτη. Το δικαίωμα στην άδεια και το πενθήμερο το έχουμε διεκδικήσει και κερδίσει εδώ και δεκαετίες, αλλά απλά δεν ισχύει. Ο εργοδότης κάνει του κεφαλιού του γιατί τον αφήνουμε. Γιατί δε του κατεβάζουμε κανένα καντήλι. Γιατί δεν του φέρνουμε (έστω και ανώνυμα) την Επιθεώρηση Εργασίας (έτσι... για να ανάψουν τα αίματα).

Αυτά που λέτε. Πέρασα (α)τέλεια στις διακοπές. Δε χρειάστηκε να σκεφτώ ούτε μία στιγμή τη δουλειά γιατί με σκεφτόταν αυτή συνεχώς. Τουλάχιστον βγήκε κάτι από όλη αυτή την ιστορία. Επιβεβαίωσα την άποψη μου περί γείωσης. Σιγά μη πάω εγώ στο τρελοκομείο για εσάς! Δε σας αφιερώνω πια ούτε μία άσπρη τρίχα ρε! Να πάρετε τις δικές σας! Πρώτα εσείς στο χώμα από εγκεφαλικό και μετά εγώ διακοπές στα Φίτζι.

Με την επιστροφή όλα ήταν ξεκάθαρα. Το κινητό δε το σηκώνω πια εκτός και αν είναι απόλυτη ανάγκη (πόλεμος, βιβλική καταστροφή, ο Λεβέντης πρωθυπουργός). Για οτιδήποτε άλλο απλά δεν υπάρχω. Στα email απαντώ ακολουθώντας τη σοφή ρήση "αργά τα ζα" για να μη παίρνουν θάρρος και το Δt μεταξύ ερωτήσεων μειωθεί κάτω του δευτερολέπτου.

Καλό υπόλοιπο διακοπών σε όσους έχουν και κουράγιο σε όσους δεν έχουν. Εγώ τώρα πια ψάχνω για ξενοδοχείο με πισίνα και "ασύρματο ιντερνέτι" για να είμαι συνεχώς διαθέσιμος στον πολυαγαπημένο μου manager. Έχω βρει και ένα πινελάκι για βάψιμο κάγκελων με ανατομική υποδοχή για οπίσθια χρήση... Ότι πρέπει!

Παραίτηση εδώ και τώρα!

Για την δική μου παραίτηση μιλάω και όχι του υπουργού Γεωργίας της Ιαπωνίας, αλλά μη ξαφνιάζεστε. Για ένα παλιό γεγονός μιλάω. Κάτι που έχει γίνει εδώ και κάτι μήνες. Απλός ένας καλός φίλος παραιτήθηκε πρόσφατα και θυμήθηκα τα δικά μου.

Η δουλειά ήταν καλή. Το αντικείμενο πολύ ενδιαφέρον. Οι άμεσοι συνεργάτες μου απίστευτοι. Τα λεφτά σχετικά καλά. Το γραφείο τρία τετράγωνα από το σπίτι. Τι πήγε στραβά; Χμμ, για να σκεφτώ. Ποιός θα μπορούσε να είναι ο πραγματικός λόγος άραγε; Λέτε να φταίνε οι φούδρες ελπίδες που με τάιζαν; Τα ψέματα; Τα παιχνίδια; Οι μαλακίες πρώην και νυν manager (παντού υπάρχει ένας manager που θα σε πρήξει); Όλα και τίποτα.

Επίσημος λόγος παραίτησης ήταν ότι περνούσα δύσκολη φάση στη ζωή μου. Ότι ήμουν πολύ κουρασμένος. Ότι ήθελα να ηρεμήσω. Η αλήθεια είναι ήμουν δειλός για να πω τι πραγματικά σκεφτόμουν. Ή μήπως δεν είχα όρεξη για καυγάδες και νεύρα; Τώρα που το ξανασκέφτομαι δε με ένοιαζε ούτε η μία, αλλά ούτε και η άλλη εκδοχή. Απλά ήθελα να φύγω από εκεί. Ίσως αυτό να ήταν.

Ποιοί ήταν οι λόγοι; Βασικός ήταν ότι ο πωλητής (το αφεντικό μου δηλαδή) μου είπε ψέματα κατά τη διάρκεια της πώλησης. Ερχόμενος στην εταιρία μου είχε βεβαιώσει αύξηση (καλή στα hints) μέσα σε ένα χρόνο. Ο χρόνος υπηρεσίας έκλεινε το Σεπτέμβρη και μέχρι το Δεκέμβρη που παραιτήθηκα δεν είχα δει δεκάρα τσακιστεί. Μόνο υποσχέσεις (στην καλύτερη) και υπεκφυγές (στη χειρότερη). Μπορείς να εμπιστευτείς ένα τέτοιο άτομο; Εγώ πάντως όχι.

Ένας δεύτερος λόγος ήταν η κατάσταση (Ψυχρό Πόλεμο θα την έλεγαν μερικοί) που επικρατούσε στην εταιρία μεταξύ προγραμματιστών και εξουσίας. Με μία φράση ήθελαν "και τη πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο". Δε παίζει κάτι τέτοιο παίδες. Θέλετε δουλειά; Ανταμείψτε το κόσμο. Δε δουλεύουν όλοι για να ψωμολυσσάνε. Μερικοί δουλεύουμε σε εσάς επειδή το επιλέξαμε. Επειδή νομίζαμε ότι θα κάναμε τη διαφορά μέσα στην εταιρία. Αλλά, αν δε πληρώνεις κύριε δε παίζει μπάλα. Τουλάχιστον όχι με εμένα. Η κλασική συζήτηση;

[Manager] - "Κάνε αυτό [δουλοπάροικε]!"
[Analyst] - "Τσου [ποταπό αντίγραφο τσίχλας]."
[Manager] - "Είσαι υπάλληλος και υποχρεωμένος να το κάνεις [παραμορφωμένη σκουληκαντέρα που το παίζεις αναλυτής]."
[Analyst] - "1. Δεν είναι στο job description. 2. Υπάρχει άτομο για αυτή τη δουλειά. 3. Δε με πληρώνεις αρκετά. Κατάλαβες [καραγκιοζοπαίχτη τρίτης κατηγορίας];"

Τρίτος και βασικότερος, είναι ότι έχασα κάθε όρεξη για δουλειά εκεί μέσα. Ενώ οι άμεσοι συνεργάτες μου ήταν και εξακολουθούν να είναι άψογοι επαγγελματίες και πάνω από όλα άνθρωποι, δεν μου ήταν αρκετό για να παραμείνω εκεί μέσα; Βγάλαμε εφαρμογή, το πνευματικό μου παιδί, στη παραγωγή. Όλα δούλευαν άψογα. Η βάση μια χαρά. Η εφαρμογή; Τα ίδια. Κάτι μικροπροβλήματα με ηχογραφημένα μηνύματα και διορθώσεις (fine-tuning το
λέμε...) έπρεπε να γίνουν, αλλά η εφαρμογή πετούσε! Είχαμε επιτυχημένες πωλήσεις! Το μόνο που αισθάνθηκα ήταν ότι έφυγε και αυτό το βάρος και θα ασχοληθώ με κάτι άλλο. Χίλιες δύο διορθώσεις περνούσαν από το μυαλό. Δε με ενδιέφεραν καθόλου. Ήταν σα να βλέπω τις σκέψεις μίας αρκούδας που ετοιμάζεται για χειμερία νάρκη. Δε με ενδιέφερε τίποτα όσον αφορά το έργο μου! Απίστευτο; Το σκέφτομαι τώρα και αγανακτώ, αλλά σε αυτή τη κατάσταση με είχαν φέρει.

Θα μπορούσα να συνεχίσω με πολλά, αλλά δε νομίζω να έχει νόημα. Ο καθένας βρίσκει λόγους και δικαιολογίες για να φύγει από μία δουλειά. Κάποια στιγμή βρίσκει και το κουράγιο να το κάνει.

Αυτά μου θύμησε ο κολλητός μου. Το κουράγιο το βρήκα. Είμαι σε πολύ καλύτερη δουλειά τώρα. Πληρώνομαι καλύτερα. Ίδια ωράρια. Καλύτερες προοπτικές. Τι άλλαξε στη βάση; Με πληρώνουν καλύτερα για να ακούω τις ίδιες μαλακίες. Αυτό ίσως είναι η δουλειά στις μέρες μας: Να πληρώνεσαι όσο καλύτερα μπορείς για να ακούς τις ίδιες μαλακίες. Κάπου στο ενδιάμεσο μπορεί να αισθανθείτε υπερήφανοι για κάτι που κάποτε καταφέρατε.

Σας φιλώ στοργικά. Την κάνω για μία βδομάδα διακοπές. Μπορεί να γράψω. Μπορεί να σκεφτώ. Μακάρι να περάσω καλά χωρίς τηλεφωνήματα από τη δουλειά!

Go-Live!

Ναι κυρίες και κύριοι (κι αγαπητά παιδιά)! Τελευταία μέρα πριν το live! Ε ρε γλέντια. Φυσικά και όλα πήγαν καλά. Φυσικά και δεν υπήρχε εκνευρισμός. Φυσικά και όλοι ήταν σε κατάσταση απόλυτης ηρεμίας και λειτουργούσαν υπό καθεστώς απόλυτης συναδελφικότητας. Μισό να αφήσω το φτυάρι.

(ουφ... βαρύς ο τελευταίος manager...)

Εννοείται ότι τα παραπάνω είναι μαλακίες και όποιος έχει περάσει, έστω και σαν κομήτης, από D-Day - 1 καταλαβαίνει τι εννοώ. Όλα (μα όλα ρε γαμώτο) πάνε στραβά! Γαμώ τον Μέρφυ μου και τους νόμους του! Κράτα τους για τον εαυτό σου ρε άνθρωπε! Εμάς τι μας τυραννάς;

Μαλακία 1η: Ξεκινάς να βγάλεις ένα σύστημα live στη μέση της βδομάδας (ναι... χάνετε πόντο με το ξεκίνημα).

Εδώ τι να πεις; Παντελής έλλειψη management ή φτήνια; Ο υπόλοιπος πληθυσμός γιατί βγαίνει παραγωγή Παρασκευή απόγευμα δηλαδή; Επειδή είναι μαζοχιστές και γουστάρουν να δουλεύουν σαββατοκύριακα; Όχι βέβαια. Το κάνουν οι άνθρωποι για να προλάβουν το πρώτο κρίσιμο 24ωρο! Το κάνουν για να μην έχουν 850 κανίβαλους... εεε... χρήστες εννοούσα, να λένε τη μία μαλακία μετά την άλλη για κάτι το οποίο θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Αλλά τι να κάνεις. Τους άρεσε η ημερομηνία: 01/08/2007. Αν προσθέσετε τα ψηφία (άθροισμα 19 για επίπεδο manager και πάνω) και πολλαπλασιάσετε με το 35,052631578947368421052631578947 βγαίνει το 666. Ήταν σημαδιακό...

Μαλακία 2η: Κάνεις patch installation με αδοκίμαστο κώδικα μέσα στο τελευταίο 8-ωρο πριν τη παραγωγή κατευθείαν στη παραγωγή!

Νομίζω ότι ο Καίσαρας το είπε καλύτερα: "Και εσύ μαλακία Βρούτε;" Το γεγονός ότι σε άλλες χώρες ο κώδικας παγώνει δύο βδομάδες πριν τη παραγωγή δεν χτύπησε σε κανέναν καμπανάκια φυσικά. Μόνο κάτι κουδούνες να βάρεσαν, αλλά πού αυτιά να ακούσουν. Φυσικά και έσκασε το σύστημα. Τι νομίζετε δηλαδή; Ότι θα μας έκανε τη χάρη; 6 ώρες (κατά τις οποίες το σύστημα χρησιμοποιείται στο 100%) πήγαν χαμένες. Και όχι μόνο χαμένες, αλλά με πρόστιμο από πάνω! (Αν είχε την ιδέα για installation της τελευταίας στιγμής κάποιος ταπεινός αναλυτής θα είχαν πέσει πάνω του θεοί και δαίμονες).

Μαλακία 3η: Βάζετε migration, tests και τελειωμένους managers στο σύστημα κατά τη διάρκεια του installation και τους δίνεις προτεραιότητα.

Εδώ δεν έχω να προσθέσω κάτι. Τι θα μπορούσα να προσθέσω ούτως ή άλλως; Ροζ ελεφαντάκια να κάνουν stress tests στα καλώδια του συστήματος; Κανέναν φακίρη να δοκιμάζει τα pinάκια των CPU; Α, ξέρω. Να ξεκινήσουμε να κάνουμε cluster-availability crash tests (για όσους δε γνωρίζουν είναι η τεχνική Ρίχτω-Μήτσο-να-δούμε-αν-τα-υπόλοιπα-συνεχίζουν-να-δουλεύουν-... μέσες-άκρες...) στη παραγωγή! Φυσικά! Πώς θα περνούσε αλλιώς η μέρα μας; Να μη μιλήσω για τα παράπονα: "Αργεί πολύ το σύστημα!", "Η εφαρμογή τρώει κολλήματα.", "Είναι σα να επικοινωνώ με παραπληγικό. Καθυστερεί πολύ." Με το συμπάθιο κιόλας, την παλεύεται; Τρέχει ο καθένας τη παπαριά του και περιμένετε το σύστημα να είναι στα καλά του; Τυχεροί είμαστε που δεν είδαμε ένα ζευγάρι καλώδια να βγαίνουν από κάθε server, να μας δίνουν τους σκληρούς δίσκους και να πηγαίνουν διακοπές.

Μαλακία 4η: Παραπονιέσαι ότι δεν έχει τελειώσει ακόμα η εγκατάσταση του patch!

Δηλαδή, είσαι μαζόχας. Ή καλύτερα, θέλεις να χτίσεις εκκλησία, γιατί από τα καντήλια που θα φας θα την χτίσεις. Που θα πάει! Επειδή όμως είμαι στις καλές μου, ας υποθέσουμε ότι σε κάποια χ πραγματικότητα, εναλλακτικής διάστασης ενός άλφα παράλληλου σύμπαντος έχεις δίκιο. Σε αυτή τη πραγματικότητα όμως δεν σου έχει περάσει από το μυαλό ότι όλα τα προηγούμενα επηρεάζουν αρνητικά, έτσι δεν είναι; Η τρύπα που έκανε το βλήμα περνώντας δεν ήταν αρκετά μεγάλη για να σκεφτείς κάτι τέτοιο, σωστά; Μήπως σε έχει πειράξει και εσένα η τρύπα του όζοντος ή απλά έχασαν κάποιο στοίχημα οι γονείς σου με το Θεό; Να το ψάξεις.

Μαλακία 5η: Είναι 04:30 η ώρα το ξημέρωμα (μετά από 20 ώρες δουλειά χωρίς διάλειμμα) και παίρνεις τηλέφωνο για n^1000 φορά για μάθεις το status και να μου πεις να κάνω ακόμα ένα "μικρό πραγματάκι". Τι να έχει αλλάξει στο status δηλαδή μέσα στα προηγούμενα 5 λεπτά; Να κηρύχτηκε πόλεμος; Έπεσε το Βατικανό στα χέρια άθεων; Βγήκε πρωθυπουργός ο Λεβέντης; Ή μήπως έκανε ξαφνική προσθήκη τεχνητής νοημοσύνης ο Μπους; ΑΝ και ΕΦΟΣΟΝ υπάρχει νέο μην ανησυχείς καθόλου. Δεν θα σε ειδοποιήσω! Θα το κρατήσω για μένα! Γουστάρω να με παίρνεις συνέχεια τηλέφωνο και να μου διακόπτεις τους συρμούς των σκέψεών μου. Και φυσικά, έχω όλο το χρόνο δικό μου για να κάνω κάθε "μικρό πραγματάκι" που θέλεις. Μπορώ να βάλω και ένα πινέλο στο κ*** να βάφω τα κάγκελα παράλληλα αν μου το ζητήσεις!

Απίστευτα νεύρα. Τρελή αϋπνία; Καντήλια σε όλους και για όλα. Η κατανάλωση πίτσας έχει φτάσει στα όρια τρέλας. Η κατανάλωση π... Άσε. Δε το λέω γιατί θα μας γράψει το ηθών που δε κόβουμε και αποδείξεις για υπηρεσίες.

Κάποιοι απλοί κανόνες λογικής δε μπορούν να μπουν ώστε να αποφεύγονται αυτά; Πρέπει να βαράμε τελικές συνεχώς δηλαδή; Τα νεύρα μας πρέπει να είναι τσατάλια μόνο και μόνο γιατί ορισμένοι έχουν χάσει το μπούσουλα (όχι ότι τον είχαν κάποτε, αλλά λέμε τώρα); Και άντε, ας πούμε ότι κανένας δεν το σκέφτηκε αυτό νωρίτερα στην ιστορία της ανθρωπότητας, είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνεις ότι όταν όλοι συνεχώς ρωτάνε αν λύθηκε το πρόβλημα το πιθανότερο είναι ότι δεν θα λυθεί ποτέ γιατί σπαταλάτε χρόνο και σπάτε τα νεύρα του κόσμου.

Δύσκολα τα ερωτήματα στη μακρινή χώρα της Φρουτοπίας από ό,τι φαίνεται.

Τουλάχιστον βγήκε η εφαρμογή στη παραγωγή χωρίς πολλά πανηγύρια. Αυτά άρχισαν μετά!... Άντε, και με τις υγείες μας.