Τριάκοντα και σήμερα...

Τριάντα! Ναι, πάτησα τα 30. Βάλαμε το ρημάδι το τρία μπροστά και ξανοιγόμαστε ακάθεκτοι προς το άγνωστο.

Απολογισμός της προηγούμενης δεκαετίας εν συντομία: Άφησα τη σχολή. Γράφτηκα σε νέα σχολή. Τα έφτιαξα. Χώρισα. Έπιασα δουλειά. (Τα έφτιαξα. Χώρισα) * n1. Άφησα τη δουλειά. Τελείωσα τη σχολή. Τα έφτιαξα. Πήγα Βέλγιο. Έπιασα δουλειά. Άφησα δουλειά. Γύρισα Ελλάδα. Αρραβωνιάστηκα. Πήγα φαντάρος. Έφτιαξα σπίτι. Απολύθηκα. Έπιασα δουλειά. Είδα Formula 1. Χώρισα. Άφησα τη δουλειά. Τα έφτιαξα. Χώρισα. Έπιασα δουλειά. (Τα έφτιαξα. Χώρισα) * n2. Ξεκίνησα το blog. Τα έφτιαξα. Αυτά τα σημαντικά μέσες άκρες.

Η ζωή 10 χρόνων σε 10 δευτερόλεπτα. Υπήρχαν καλές στιγμές, αλλά και άσχημες. Μεγάλες χαρές και μεγάλες λύπες. Γνώρισα τον έρωτα, τη πίκρα, την ηδονή και τη κατάθλιψη. Στο ενδιάμεσο γνώρισα και ένα δύο άτομα που από ό,τι φαίνεται θα γεράσουμε μαζί. Φιλίες που θα κρατήσουν μέχρι να ξεκινήσουμε το επόμενο μεγάλο ταξίδι. Φιλίες που θα περάσουν (θα φροντίσω για αυτό...) τα πάνδεινα.

Τα χρόνια πολλά ήρθαν από πολλές μεριές. Κλασσικά από άτομα που δεν το περίμενα (να θυμούνται ότι υπάρχω), αλλά και η τρανταχτή σιωπή από άτομα στα οποία (κάποτε) είχα μία θέση στη καρδιά τους. Τελικά αποδεικνύεται ότι έχω ακόμα θέση, αλλά σε άλλα σημεία του σώματος και μη. Τι να κάνεις. Αυτά έχει η ζωή.

Τριάντα λοιπόν. Δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Μία μέρα σαν όλες τις άλλες. Φυσικά όλοι γύρω σου σε βλέπουν πια διαφορετικό. Άκουσα και μερικά «Χρόνια Πολλά παππού…» και κατέβασα σιωπηλά καντήλια. Από την άλλη δεν έχω λόγο γιατί όπως λέει και ο λαός: εκεί που είσαι ήμουν και εδώ που είμαι θα ‘ρθεις. Οπότε, προς όλους τους καλοθελητές: Σας περιμένω!

Εγώ πάντως ακόμα με βλέπω σα να είμαι στα 22-23. Τα μυαλά στα κάγκελα και τις καταστάσεις στις πυραμίδες. Μερικές φορές με πιάνει μελαγχολία βέβαια και έχω αρχίσει να νιώθω ότι ο χρόνος αρχίζει και τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και περνάει από πάνω μου χωρίς καν να το καταλάβω. Οι μέρες γεμίζουν από τη δουλειά. Οι νύχτες από τις παρέες, ταινίες και την εκάστοτε αιθέρια ύπαρξη. Κάπου στο ενδιάμεσο κοιμάμαι, τρώω και πηγαίνω από ‘δω και από ‘κει (βολοδέρνω…).

Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Το μόνο που αλλάζει είναι η προοπτική. Το πως σε βλέπεις εσύ και οι γύρω σου. Προσωπικά με βλέπω όπως και πριν από μία μέρα. Για τους άλλους; Γέρασα (ίσως)! Ωρίμασα (μπορεί)! Σοβάρεψα (σίγουρα όχι)!

Όπως είπε και ένας καλός φίλος: άλλος ένας χρόνος καλής λειτουργίας τελείωσε! Το μόνο που λυπάμαι είναι ότι κάπου εδώ τελειώνει και η εγγύηση… Και στα δικά σας, όποια και αν είναι αυτά!