Αυγουστιάτικες διακοπές[;]

Επιτέλους διακοπές! Ή έτσι νόμιζα...

Κλασσικό φαινόμενο. Ζητάς δύο βδομάδες διακοπές (4 μήνες νωρίτερα). Σου εγκρίνονται. Ένα μήνα πριν σου ακυρώνουν τη μία λόγω "αυξημένων αναγκών". Και λες "δε πειράζει... μία βδομάδα θα την κάνω ό,τι και να γίνει...". Αμ δε! Φουκαρά! Υπολογίζεις χωρίς τον manager σου!

Ημέρα: Παρασκευή
Ώρα αναχώρησης: 13:30 (άντε 14:00 μέχρι να χαιρετίσουμε)
12:30:00: "Super έκτακτο" email manager προς analysts (ναι... εσένα εννοούμε...): Πρέπει να γίνει [σσ: να κάνεις εσύ δηλαδή] αυτό [σσ: βάζουμε οτιδήποτε από click-το-εικονίδιοο έως repaint-Taj-Mahal-red] στις 20:00 σήμερα (Παρασκευή) και ξανά στις 20:00 (Κυριακή)!
12:30:01: Χαλαρό reply: Θα λείπω σε άδεια...
12:30:02: Έξαλλο reply στο reply: Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγεις γιατί είσαι ο υπεύθυνος ( είμαστε όλοι άχρηστοι) και πρώτα από όλα το project και...

Η συνέχεια είναι το κλείσιμο του υπολογιστή, χαιρετίσματα στα πεταχτά και γείωση κάθε τηλεφωνικής κλήσης από συγκεκριμένο νούμερο. Υπάρχει και το κλασσικό μήνυμα/απειλή από τον "θιγμένο" ανώτερο ότι θα ενημερωθεί το τμήμα προσωπικού το οποίο και καταγράφεις με μελάνι διαρκείας σε οποιαδήποτε ελεύθερη επιφάνεια βρεθεί ανάμεσα στον αφαλό, δεξί και αριστερό μπούτι.

Φεύγεις λοιπόν ήρεμα από τη δουλειά, μαζεύεις τα πραγματάκια σου, κατευθύνεσαι προς το λιμάνι και παίρνεις το καράβι. Το σαββατοκύριακο φυσικά περνάει δίπλα στη πισίνα με Black Mojito και χαλαρωτική μουσική (Enya, Enigma, Sacred Spirit και In The Woods) και τίποτα δε φαίνεται να διαταράσσει το ειδύλλιο με τη καλλονή στη διπλανή ξαπλώστρα [σσ: 19χρονη ελληνίδα που γουστάρει τον κολλητό σας και εσάς σας γράφει γενικότερα].

Δευτέρα πρωί λοιπόν μετά από κλείσιμο γνωστού μαγαζιού σε γνωστό νησί. Μεταξύ τρίτου και τέταρτου ονείρου και με ένα μικρό διάλειμμα για τα ροζ ελεφαντάκια να κάνουν το νούμερό τους γύρω από το κεφάλι σας, χτυπάει το τηλέφωνο που έχετε ξεχάσει ανοιχτό [σσ: μικρότερο λάθος έκανε ο Ξέρξης με τη ναυμαχία της Σαλαμίνας]. Αμυδρά βλέπετε την ώρα: 07:43:28 πμ!!! Ο εγκέφαλος μπαίνει σε after burn με την άμεση αναγνώριση του κινητού: 694MANAGER και δίνει αστραπιαία εντολή στο δάχτυλο να πατήσει το πλήκτρο "άντε-και-$!%^#@!". Το ροχαλητό επανέρχεται στους φυσιολογικούς του ρυθμούς σε dt και συνεχίζεις με το τέταρτο όνειρο αν μπορείς. Ξαναξεχνάς το κινητό ανοιχτό;

Και σας ρωτώ: γιατί δε μπορούμε να πάμε διακοπές χωρίς να μας πρήζουν; Μήπως έχουμε δώσει πολλά δικαιώματα; Όπως και να έχει το πράγμα η κατάσταση είναι ψιλοαπαράδεκτη. Το δικαίωμα στην άδεια και το πενθήμερο το έχουμε διεκδικήσει και κερδίσει εδώ και δεκαετίες, αλλά απλά δεν ισχύει. Ο εργοδότης κάνει του κεφαλιού του γιατί τον αφήνουμε. Γιατί δε του κατεβάζουμε κανένα καντήλι. Γιατί δεν του φέρνουμε (έστω και ανώνυμα) την Επιθεώρηση Εργασίας (έτσι... για να ανάψουν τα αίματα).

Αυτά που λέτε. Πέρασα (α)τέλεια στις διακοπές. Δε χρειάστηκε να σκεφτώ ούτε μία στιγμή τη δουλειά γιατί με σκεφτόταν αυτή συνεχώς. Τουλάχιστον βγήκε κάτι από όλη αυτή την ιστορία. Επιβεβαίωσα την άποψη μου περί γείωσης. Σιγά μη πάω εγώ στο τρελοκομείο για εσάς! Δε σας αφιερώνω πια ούτε μία άσπρη τρίχα ρε! Να πάρετε τις δικές σας! Πρώτα εσείς στο χώμα από εγκεφαλικό και μετά εγώ διακοπές στα Φίτζι.

Με την επιστροφή όλα ήταν ξεκάθαρα. Το κινητό δε το σηκώνω πια εκτός και αν είναι απόλυτη ανάγκη (πόλεμος, βιβλική καταστροφή, ο Λεβέντης πρωθυπουργός). Για οτιδήποτε άλλο απλά δεν υπάρχω. Στα email απαντώ ακολουθώντας τη σοφή ρήση "αργά τα ζα" για να μη παίρνουν θάρρος και το Δt μεταξύ ερωτήσεων μειωθεί κάτω του δευτερολέπτου.

Καλό υπόλοιπο διακοπών σε όσους έχουν και κουράγιο σε όσους δεν έχουν. Εγώ τώρα πια ψάχνω για ξενοδοχείο με πισίνα και "ασύρματο ιντερνέτι" για να είμαι συνεχώς διαθέσιμος στον πολυαγαπημένο μου manager. Έχω βρει και ένα πινελάκι για βάψιμο κάγκελων με ανατομική υποδοχή για οπίσθια χρήση... Ότι πρέπει!