Η επόμενη μέρα... περίπου

Και να 'μαστε μία βδομάδα και κάτι μετά το Συμβάν. Έτσι πρέπει να αναφερόμαστε πια. Η Ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζεται από Συμβάντα. Δεν μπορούμε αλλιώς να προσδιοριστούμε. Έχουμε τη γεννιά του 40, του εμφυλίου, της Χούντας, του Πολυτεχνείου, της οχταετίας, των €700, των Ίμο, του Αλέξανδρου.

Το Συμβάν λοιπόν που λέτε προκάλεσε ταραχές πρωτοφανείς για τα χρονικά. Ένας δεκαπεντάχρονος πυροβολήθηκε, από εξοστρακισμό καταπώς λένε τα δεδομένα, από αστυνομικό. Το παλικάρι υπέκυψε στα τραύματά του. Αυτός είναι ο "όμορφος" τρόπος για να λες ότι πέθανε. Και το πανηγύρι άρχισε.

Πώς μπορεί ο θάνατος ενός, όσο τραγικός και να είναι να δικαιολογεί αυτό που έγινε; Και δεν μιλάμε για κατοχή, πόλεμο, επανάσταση, ή κάτι τέτοιο. Μιλάμε για μία δημοκρατική χώρα με δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Γιατί η κυβέρνηση την οποία κατηγορούμε τώρα την ψηφίσαμε. Όλοι μας. Οπότε αν υπάρχει κάποιος μαλάκας στην όλη υπόθεση αυτός είναι ο κάθε ένας από εμάς. Βέβαια όσο βολευόμαστε εμείς και τα παιδιά μας επειδή ο "υπουργός μας" μας "έφτιαξε" δεν υπάρχει πρόβλημα. Όταν όμως κάτι πάει στραβά κλοτσάμε.

Αδικαιολόγητος ο θάνατος του νεαρού. Ό,τι και αν έκανε [σσ. Σχεδόν...]. Υπάρχουν βέβαια και όρια, αλλά, εκτός και αν έβγαλε όπλο και πυροβόλησε, δε νομίζω να τα έφτασε ποτέ. Αδικαιολόγητη όμως και η συνέχεια. Λάθος της κυβέρνησης που δεν τους μάζεψε τους ταραξίες. Λάθος της κοινωνίας που δεν κατέβηκε στους δρόμους να σταματήσει τους ταραξίες [σσ. Και εμένα βάζω μέσα. Αδιαφόρησα πλήρως.]. Από τον καναπέ όλοι μπορούμε να κάνουμε κριτική. Λάθος των πανεπιστημιακών που δε μπορούν να διαφυλάξουν τους χώρους υπευθύνης τους εμμένοντας σε αντιλήψεις που ίσχυαν πριν από τριάντα χρόνια.

Ένας νεκρός νεαρός. 300 ανίκανοι. Μία κοινωνία χαμένη στο διάστημα. Κανένας στοίχημα για το ποιόν θα ψηφίσουμε σε ένα χρόνο;