Αφιερωμένο στα λάθη μου...

Όταν κάθεσαι και σε κράζει ο φίλος σου και έχει δίκιο τι κάνεις;

Στην αρχή αμύνεσαι. Μετά αλλάζεις θέμα. Προσπαθείς να τον καλοπιάσεις. Επανέρχεται το θέμα. Ό,τι και να γίνει δεν μπορείς να το αποφύγεις. Πρέπει να κάτσεις και να τ' ακούσεις. Και πρέπει συγκαταβατικά να τα δεχτείς όλα [σσ. Σχεδόν... Είπαμε κιόλας...].

Παράκληση λοιπόν σε ένα φίλο από τα παλιά που με παρεξηγεί (δικαίως) αρκετά συχνά: Έχεις δίκιο, αλλά μη με κάνεις να νιώθω μαλάκας και από το τηλέφωνο. Τα νιώθω αυτά και όταν βρισκόμαστε.

Παρόλ' αυτά μη ξεχνάς. Είμαι εκεί για ό,τι χρειάζεσαι. Και ήμουν εκεί όταν με χρειάστηκες. Και θα είμαι.

Αφιερωμένο στα λάθη που έφεραν τα μονοπάτια μας κοντά: