Keep Right……

Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι???

Ξεκινάς πρωί πρωί για τη δουλειά… μόνο που για σένα ποτέ δεν είναι αρκετά πρωί κι έτσι τρέχεις πανικόβλητος να κερδίσεις έστω κι εκείνο το ένα λεπτό κατά το οποίο μπορεί να φας τον διευθυντή/αφεντικό/εργοδότη στη στροφή….. Με το που βγαίνεις από την είσοδο της πολυκατοικίας, κάνεις μερικά χαλαρά βηματάκια και συνειδητοποιείς ότι έχεις ξεχάσει την ομπρέλα (βρέχει)/δεν έχεις πάρει μπουφάν (κάνει κρύο)/θα κουβαλάς τζάμπα το μπουφάν (κάνει ζέστη)/ έχεις ξεχάσει τα γυαλιά ηλίου (κάνει ήλιο) κ.ο.κ.

Πίσω στο σπίτι, φυσικά το ασανσέρ είναι κατειλημμένο (και οι άλλοι πρωί δουλεύουν) ανεβαίνεις τρεις ορόφους (και ο ημιόροφος κερασμένος), παίρνεις/αφήνεις ομπρέλα, μπουφάν, γυαλιά, ξεφεύγεις από τον σκύλο που νομίζει ότι πέρασε η ώρα και επέστρεψες και χοροπηδάει περιχαρέστατος….

Ξανά κάτω…. Γρήγορα βηματάκια, να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο, μικρά κυκλάκια ανά δέκα μέτρα, έλλειψη πεζοδρομίου, φανάρια μονίμως κόκκινα για τους πεζούς, πατήστε το κουμπί και περιμένετε, πατάς το κουμπί αλλά δεν περιμένεις, φρένα στριγγλίζουν, γιαγιάδες τσιρίζουν, νομοταγείς οδηγοί βρίζουν, δεν ακούς τίποτα – τα iPod τελικά έχουν λόγο ύπαρξης – φτάνεις κακήν κακώς στον σταθμό του μετρό, έχεις αφήσει πίσω σου συντρίμμια….

Κατεβαίνεις τα σκαλιά – μποινγκ μποινγκ – χαλαρά, δεν κοιτάς το ρολόι – δεν είναι ώρα τώρα για να αγχωνόμαστε - πας στο μηχάνημα να βγάλεις εισιτήριο, δεν έχεις ψιλά, δεν πειράζει παίρνει και χαρτονόμισμα, ούτε χαρτονόμισμα έχεις τελοσπάντων ανοίγεις τσάντα, γυρνάς τσέπες, ταληράκι ταληράκι θα το βγάλεις το εισιτήριο… τι? Το μηχάνημα δεν δέχεται τάληρο, πας στο ταμείο, περιμένεις στην ουρά, η σχέση σου με τον χρόνο περνάει σε άλλη διάσταση….

Αποκτάς το μαγικό χαρτάκι και τρέχεις (τρέχουμε τώρα!) να το χτυπήσεις, όλα καλά (περίεργο) κατευθύνεσαι – με μια υποψία πανικού – προς τις αποβάθρες… ακούς ένα τρένο να πλησιάζει, τρέχεις πιο γρήγορα… φτάνεις στις κυλιόμενες σκάλες…. Please keep right, και πράγματι όλοι keep right, απίστευτη αρμονία, μόνο ένας (αχ, αυτός ο ένας) αραχτός, με κορμί που μιλάει («λέω να τεντωθώ κιόλας, αν δεν σας πειράζει») στέκεται αριστερά…. Καλά ρε φίλε, δεν σου κάνει εντύπωση που όλοι στέκονται δεξιά?? Κοίτα λίγο πίσω σου….

Παγιδευμένος, περιμένεις υπομονετικά (??) ακούγοντας τον συρμό να πλησιάζει όλο και πιο πολύ, ρίχνεις κλεφτές ματιές, κανένας δεν μετακινείται, ο αριστερός τύπος με τον κορμί που μιλάει δεν σου αφήνει το περιθώριο να χρησιμοποιήσεις και τα πόδια σου για να κατέβεις τις σκάλες, ο συρμός σταματάει – ο χρόνος δυστυχώς όχι – ο αριστερός τύπος κλπ ξυπνάει απότομα, κατεβαίνει με εξωφρενικά αργές κινήσεις τα υπόλοιπα σκαλιά και με ένα σάλτο μπαίνει στο τρένο τελευταία στιγμή…. Θα ορκιζόμουν ότι διέκρινα μια ειρωνία στο βλέμμα του καθώς απομακρυνόταν…. Αιγάλεω 5 minutes … Ενώ αν ο αριστερός κλπ κλπ δεν αγνοούσε το keep right τώρα θα ήμασταν και οι δύο ταξιδιώτες στο ίδιο βαγόνι….

Του εύχομαι με τον ίδιο τρόπο να αγνοήσει και το mind the gap.

By moira