Φράιντεϊ Νάιτ Λάιβ...

Ποια είναι η πιθανότητα να φύγεις από το γραφείο Παρασκευή βράδυ (κατά τις 16:50… μη το παρακάνουμε κιόλας…), να πάτε σπιτάκι σας, αργότερα μπυρίτσα, σχέση και να μην σας ενοχλήσει κανείς για θέματα δουλειάς; Μεταξύ μας, σας προτείνω να πάτε στο Island Σαββάτο βράδυ με νοικιασμένο 2CV και να προσπαθήσετε να μπείτε μέσα με τον κολλητό σας, χωρίς κράτηση και με τουπέ στον πόρτα. Περισσότερο τυχεροί θα είστε, για να μη πω ότι θα σας βάλουν μέσα λόγω χιούμορ και μόνο.

Χτύπησε λοιπόν το ρημάδι το τηλέφωνο μεταξύ ξυσίματος τριαξονικού και Newcastle (έχω φαντασίωση με τις κοκκινομάλλες, τι να κάνουμε!). Ποιος άλλος από τον καλό μας τον Mole που σκέφτεται συνεχώς τον πελάτη και γουστάρει να μου κάνει crash-test νεύρων: "Ε.Σ.Α.Μ.! Τι χαμπάρια; Όλα καλά; Δε πήρα για δουλειά ρε συ! Να ρωτήσω κατά πόσο είναι δυνατό να κάνουμε rollback… Έλα ρε συ! Μη βρίζεις τα Θεία… Όχι ρε… Ούτε τη θεία μου… Άσε τη γενιά μου ήσυχη!".

Καλά. Δεν έγινε ακριβώς έτσι. Τα βρισίδια δεν τα άκουσε. Αν ήταν δίπλα μου βέβαια μπορεί και να έτρωγε μερικά βρυσίδια, αλλά τα απέφυγε και αυτά. Και όχι, δε γνωρίζω τη θεία του για να τη βρίσω τη γυναίκα. Εντάξει, το παλικάρι παραβίασε μία από τις βασικές εντολές, αλλά είναι συμπαθητικός, ευγενικός και μυρίζει λεβάντα (να μη μιλήσω ότι έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή από κόμικ…). Δε θα του πάρουμε και το κεφάλι. Κανένα direct στους σβόλους για παραδειγματισμό, αλλά ως εκεί.

Τι να του πω εκείνη τη στιγμή; Rollback δε παίζει παλουκάρι. Είμαστε στη φάση τηνπουτσισαμεανσυμβεικατικαιπρεπειναπαμεπίσω. Φυσικά στη δουλειά μας δε μπορείς να το θέσεις έτσι. Έβαλα λοιπόν το καλύτερο μου χαμόγελο (η μπύρα βοήθησε αρκετά), χαλάρωσα και άρχισα να του λέω τις επιλογές μας:

1. Κάνουμε full reinstall. Αυτό είναι το πάρτι favorite για απανταχού managers (και wannabe). Φέρνει τον αντίπαλο φάτσα κάρτα με τη θλιβερή αλήθεια (είτε είναι πραγματικότητα, είτε φυσικά και βαριέμαι να το κάνω), οπότε και ερχόμαστε στη δεύτερη επιλογή:
2. Κάνουμε τη δοκιμή στο μοναδικό άλλο περιβάλλον που είναι updated: την παραγωγή! Φαντάζομαι τον Mole να αλλάζει δεκαπέντε χρώματα. Τα πόδια του ήδη δεν τον κρατάνε. Με σιγανή και προσεχτική φωνή με ρωτάει για άλλη επιλογή.
3. Θα μπορούσαμε φυσικά να φέρουμε στα ίσα του το περιβάλλον δοκιμών (γιατί όλα γίνονται). Θα πάρει μερικές μέρες φυσικά μέχρι να είμαστε απόλυτα σίγουροι και ξεχνάμε το βασικότερο πρόβλημα. Εγώ δεν το κάνω! Που σημαίνει:
4. Πιέζουμε τους developers να βγάλουν γρήγορα διορθωτική για να μπει στην παραγωγή πριν καταλάβει ο πελάτης ότι κάτι πάει στραβά στο βασίλειο της Δετρέχουμεπετάμε Α.Ε.

Εκεί αφήσαμε τη συζήτηση. Δε νομίζω να άντεχε ο συνάδελφος. Φυσικά δεν είναι δικιά του απόφαση, αλλά πρέπει να βρει έναν τρόπο να την πει στον από πάνω. Δύσκολο αυτό. Ο manager μας είναι γνωστός λάτρης των extreme-sport και ένας απόλυτα συγκρατημένος άνθρωπος. Η αυτοκυριαρχία που δείχνει σε περιόδους κρίσης είναι θρυλική, ενώ μέσα στον πανικό κυριαρχεί η φιγούρα του σαν λιμενοβραχίονας (έχει θεαθεί να τρέχει σαν τον Mr. Bean αργά το βράδυ στους διαδρόμους του κτιρίου αλαλάζοντας τη πολεμική κραυγή "Τον μπούλο αδέρφια!").

Δεν είναι φυσικό να συμβαίνουν τέτοιες σκηνές απείρου κάλλους; Είναι σχεδόν βέβαιο από τη στιγμή που δεν τηρείς κάποιους κανόνες διανομής προϊόντος:

• Δοκιμάζουμε με κάθε δυνατό τρόπο για τα πάντα που μπορούμε να σκεφτούμε.
• Δε πιέζουμε τους δοκιμαστές (ειδικά εκρηκτικών μηχανισμών) να κάνουν πιο γρήγορα τη δουλειά τους.
• Περιμένουμε να δούμε ότι όλα πάνε καλά και καταγράφουμε οποιαδήποτε προβλήματα ούτως ώστε να είμαστε σίγουροι από πια έκδοση προέρχονται.
• Έχουμε προβλέψει για τη περίπτωση που πρέπει να κάνουμε downgrade ένα προϊόν σε προηγούμενη (πιο σταθερή) έκδοση και όχι να περιμένουμε για τη τελευταία στιγμή!

Τι από όλα έγινε; Τίποτα απολύτως. Μα τίποτα σας λέω! Και είναι πιο πιθανό να εξηγήσετε σε μαϊμού να χρησιμοποιεί το απόλυτο εργαλείο του κάθε manager (το θεϊκό ΔυναμοΔείκτη) παρά να γίνουν κάποια στιγμή τα παραπάνω. Πώς να το κάνουμε; Είμαστε μαζόχες. Ναι για εμάς λέω. Τους ποταπούς αναλυτές και συμβούλους που αφήνουμε τους ακέφαλους καβαλάρηδες να μας καταπατάνε όταν κάτι πάει στραβά. Παλικάρι, σε είχα προειδοποιήσει ότι αυτό, έτσι πως το πάς και το θέλεις, θα μας σκάσει στα μούτρα; Ε, ωραία. Κάτσε τώρα στο αγγούρι και άσε τις αγριοφωνάρες γιατί και πάλι από εμένα κρέμεσαι να σε γλυτώσω.

Δύο επιλογές έχω αυτή τη στιγμή. Να τους γράψω κανονικότατα και να μου πρήξουν τα φρύδια ή να βρω μια λύση και να μου πρήξουν τα φρύδια που δεν την είχα σκεφτεί από πριν εμφανιστεί το πρόβλημα. Χμμ… Λέω να ακολουθήσω τη τρίτη οδό. Να βρω τη λύση, αλλά να τους γειώσω προς Πυραμίδες μεριά μέχρι να ιδρώσουν και τα αυτιά τους. Εσείς τι λέτε; Πυραμίδες; Πρήξιμο; Ή μήπως Πυραμίδες-Μπανάκι; Χμ… Δύσκολη επιλογή…