Περιμένοντας τους ΚΩΔΙΚΕΣ...

Καθόμαστε εδώ ομαδικώς περιμένοντας μία παράδοση κώδικα από τους προγραμματιστές μας και μου ήρθε στο μυαλό ένα ποίημα ή μάλλον μερικοί στίχοι ενός ποιήματος.

But at my back I always hear
Time's winged chariot hurrying near;
And yonder all before us lie
Deserts of vast eternity.

Μερικές μέρες νιώθω ακριβώς έτσι. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Η κλασσική ερώτηση φυσικά είναι αν έφτασα ως εκεί κολυμπώντας ή σκαρφαλώνοντας. Τι να σας πω. Δε θυμάμαι. Η πλύση εγκεφάλου είναι πλήρης. Με έχει απογυμνώσει και οι μέρες μπλέκονται μεταξύ τους μέχρι που δε θυμάμαι πια ποιος είμαι. Ευτυχώς που υπάρχει και το blog και βγάζω λιγάκι τη πίεση (προς τους άλλους). Τώρα βέβαια δεν μπορώ να πω ότι δεν τα προκαλούν στον εαυτό τους... Μαζόχες φίλοι μου...

Στο γραφείο λοιπόν για άλλη μια φορά περιμένοντας τρίτους να κάνουν τη δουλειά τους. Δύσκολο αυτό. Είναι άπιαστο όνειρο να κατευθύνεις ομάδες που βρίσκονται σε διαφορετικές χώρες και (κυρίως) υπάγονται σε κάποιον άλλο και όχι άμεσα σε σένα. Προσπαθούμε βέβαια, αλλά δεν τα καταφέρνουμε και τόσο. Δε θα κρίνω το manager μου τέτοια ώρα γιατί για πρώτη φορά (μάλλον) δεν είναι (τελείως) δικό του λάθος (δε πιστεύω ότι με ακούω να τα λέω αυτά!)...

Η όλη φάση είναι τουλάχιστον σουρεαλιστική γιατί για ακόμη μία φορά έχει πιάσει πιλάλα τους από πάνω να γίνει εγκατάσταση βραδιάτικα για να το δώσουμε στον πελάτη πρωί πρωί. Το γεγονός ότι ο πελάτης πρωινιάτικα θα τρέχει με χίλια δυο που έχει ήδη καθυστερήση και μπορούμε να κάνουμε τα δοκιμαστικά μας με την ησυχία μας δεν έχει ενοχλήσει καμία διάνοια εδώ μέσα. Και πάει στο διάολο. Ας κάνουν ότι θέλουν στο κάτω κάτω τις γραφής. Εμένα γιατί με χρειάζονται εδώ! Η απάντηση άμεση:

1. Γιατί πήρες προαγωγή.
2. Γιατί εσένα εμπιστευόμαστε.
3. Γιατί είμαστε ανίκανοι (αυτό το λέω από μέσα μου).

Τι ισχύει εν τέλει; Όλα και τίποτα φυσικά. Απλά είμαι η πρώτη (και από ό,τι φαίνεται και η τελευταία) επιλογή. Και εγώ λέω "ναι". Γιατί; Γιατί έχω ανάγκη τα λεφτά. Γιατί δε θέλω να αρχίσω να κατεβάζω καντήλια δεξιά και αριστερά. Γιατί έχω φτάσει σε τέτοιο σημείο αδιαφορίας που πραγματικά δε με επιρρεάζει πια.

Θα μπορούσε κανείς να πει "μα καλά, δεν το έχουν καταλάβει ότι είσαι στα πρόθυρα;". Ναι, πράγματι. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα το είχε καταλάβει. Αλλά εδώ μιλάμε για managers. Μιλάμε για άτομα που θεωρούν δεδομένο ότι ζεις για την εταιρία και μόνο ("μέχρι τη τελευταία ρανίδα του αίματός μου" δεν έλεγε ο όρκος στο στρατό;...). Που να καταλάβουν αυτοί ότι ο χρόνος μαζέματος του λάπτοπ και παράδοσης αυτού αρχίζει και γίνεται μέρα με τη μέρα όλο και πιο μικρός...

Από την άλλη έχει σημασία να φύγω; Αλλού θα είναι καλύτερα τα πράγματα; Δυστυχώς δεν υπάρχει πουθενά κάτι καλύτερο. Όπως λέει και ο λαός "καλύτερα το διάολο που ξέρεις". Και τώρα πια τον ξέρω τον διάολό μου. Έχω μάθει το παιχνίδι. Θα μπορούσα (αν ακολουθούσα και καμία συμβουλή, δική μου και εξωτερική) να εξελιχθώ σε σημαντικό στέλεχος! Αλλά δεν έχει πλάκα ρε παιδιά!

Όλα είναι θέμα αποφάσεων. Εγώ έχω πάρει τις δικές μου. Δουλεύω για να ζω. Δε ζω για να δουλεύω. Το προσωπικό μου κινητό είναι προσωπικό. Το σηκώνω όποτε θέλω και σε όποιον θέλω! Θέλετε να με έχετε 24/7 διαθέσιμο; Δώστε μου κινητό. Θέλετε να τρέχω για τη κάθε μαλακία; Θα ανέχεστε και τη συμπεριφορά μου και το μαλλί μου και την έλλειψη γραβάτας άμα λάχει να ούμε! Άι σιχτίρ από εδώ!

Ουφ. Τα είπα και χαλάρωσα. Πολύ πρήξιμο ρε παιδί μου. Άντε, σας καληνυχτίζω γιατί έχω να σηκωθώ νωρίς το πρωί (μετά από "παράκληση" του Ούμπερλορντ) να πάω να νταντέψω τον πελάτη. Να θυμηθώ να πάρω πάνες...